Zaczęło się od znalezienia przez Marcina Dambka fragmentu w gazecie opisującego śmierć polskiego żołnierza stacjonującego po wojnie w Pollington (Wielka Brytania), który zginął w wypadku motocyklowym wyjeżdżając z obozu prosto pod pędzącą 5 tonową ciężarówkę. Okazało się, że był nim powstaniec warszawski Tadeusz Naczko-Iłłakowicz ps. “Krakowski” z batalionu “Gustaw”. Jakiś czas później Marcin odwiedza grób, który znajduje się na cmentarzu wojennym w Fulford koło Yorku oraz miejsce wypadku zaraz obok dawnego lotniska RAF Snaith. Odnajduje sporo ciekawych dokumentów a historia stopniowo zaczyna odsłaniać kolejne karty z życia podporucznika “Krakowskiego”. Radości nie ma końca kiedy dowiadujemy się o istnieniu książki napisanej przez Panią Ewe Daszewską “Dada, Iłła, Kika. Listy z komody”, której bohaterem tytułowym jest właśnie Tadeusz czyli Dada. Więcej o powstańcu warszawskim ppor. Tadeuszu Naczko-Iłłakowiczu ps. “Krakowski” możecie przeczytać odwiedzając nasza stronę.
Tadeusz Jan Naczko-Iłłakowicz
Urodzony 26 września 1921 roku w Krakowie. Syn Stefanii i Janusza Naczko-Iłłakowiczów. Krewny Kazimiery Iłłakowiczówny oraz Tadeusza Kościuszki. W Krakowie ukończył Liceum im. H. Sienkiewicza, a w 1942 szkołę mechaniczną. Wywożony na roboty do Poczdamu, uciekł z transportu i zamieszkał w Warszawie. Tu wstąpił do Hufców Polskich i był przybocznym 2 WDH, a następnie drużynowym 4 WDH. Kierował Harcerskimi Zakładami wydawniczymi, które powielały “Harcerza”. W 1942 roku ukończył podchorążówkę jako kpr. pchr. został wykładowcą w szkole podoficerów rezerwy. W 1943 zorganizował dla przyszłej kompanii Harcerskiej pluton składający się ze starszej młodzieży ( drużyna Leszka Pecho). Od stycznia 1944 jako plut. pchr. “Krakowski” dowodził 3 plutonem 4 Kompanii “Harcerskiej” w batalionie “Gustaw”i pełnił tę funkcję aż do kapitulacji Powstania.
W Powstaniu walczył na Woli, Starówce i w Śródmieściu, był dowódcą jednego z patroli osłonowych, ciężko kontuzjowany przy włazie, przedostał się kanałami do Śródmieścia i do 20 września przebywał w szpitalu. Awansowany do stopnia podporucznika. W niewoli niemieckiej przebywał w obozie w Lubece.
“Zginął w wypadku drogowym […] 30 kwietnia 1947 r. , tuż po podjęciu decyzji o powrocie do polski. Był dobrym kierowcą, motocykl, którym kierował, był świeżo po przeglądzie, więc rodzina nigdy nie wyzbyła się wątpliwości co do przyczyn wypadku.” Ewa Daszewska Dada, Iłła, Kika “Listy z komody”
Uroczystości pogrzebowe odbyły się 5 maja 1947 roku na cmentarzu wojskowym w Fullford ( York ) z honorami wojskowymi, przy udziale delegacji oficerów i szeregowych, oddziału macierzystego tj. 66 Pomorskiego Batalionu Piechoty / 2 Warszawska Dywizja Pancerna.
Lokalizacja grobu: