Walerian Charkiewicz urodził się w 1890 roku w Wilnie. Był absolwentem USB w Wilnie. W 1928 roku uzyskał tytuł doktora pod kierunkiem Kazimierza Chodynickiego. W okresie międzywojennym związany z miejscowym środowiskiem konserwatystów. Publicysta wileńskiego „Słowa”. W 1939 był zatrudniony w Wojskowym Biurze Historycznym, w charakterze urzędnika cywilnego opłacanego z kredytów rzeczowych. Kierował Pracownią Naukową w Wilnie.
W 1933 roku wespół z braćmi Mackiewiczami, Józefem i Stanisławem, oraz z Walerianem Charkiewiczem Wyszomirski napisał Wileński}powieść kryminalną, która została wydana pod pseudonimem Felicja Romanowska. Ta publikacja również wywołała niemały skandal w wileńskim światku, a osobą najbardziej urażoną była nobliwa miejscowa pisarka Helena Romer-Ochenkowska.
Brał udział w kampanii wrześniowej 1939. Następnie w niewoli radzieckiej – od 1939 w obozie w Kozielsku, następnie od 1940 w obozie jenieckim NKWD w Griazowcu. Od 17 grudnia 1941 pełnił służbę w Dowództwie Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR na stanowisku kierownika Samodzielnego Referatu Historycznego, a po ewakuacji z ZSRR, na tym samym stanowisku w Dowództwie Armii Polskiej na Wschodzie. W październiku 1944, w wyniku przeprowadzonej reorganizacji służby archiwalno-historycznej, został kierownikiem Archiwum i Muzeum Polowego Nr 1 z siedzibą w Cezarei, a później w Neapolu. Na tym stanowisku pozostał do jesieni 1946.
Po wojnie na emigracji w Wielkiej Brytanii. Pierwszy redaktor tygodnika „Od A do Z”. Jako historyk zajmował się stosunkami religijnymi w Wielkim Księstwie Litewskim XVI-XVII w., magnaterią kresową, dziejami Polaków w okresie II wojny światowej.
Zmarł 24 czerwca 1950 roku w Londynie. Jego grób znajduje się na cmentarzu w ( plot K39/q ) Acton, London Borough of Ealing, Greater London, England .
Więcej: https://pl.wikipedia.org/wiki/Walerian_Charkiewicz
Zdjęcia: Tomasz Saluk
