Podpułkownik Karol Anders urodził się 8 listopada 1893 roku w majątku Błonie, położonym na terenie dzisiejszych Krośniewic. Pochodził z rodziny o ewangelickich korzeniach, której losy były związane z administracją majątków ziemskich. Jego ojciec, Albert Anders, oraz matka, Elżbieta Tauchert, oboje urodzeni w Boglewicach, wychowali syna w duchu tradycji wojskowej. Karol Anders miał troje rodzeństwa, w tym znanego generała Władysława Andersa. Młody Karol uczęszczał do szkoły realnej w Warszawie, a później do Szkoły Handlowej w Kownie, jednak jego przyszłość miała być związana z wojskiem.
W 1912 roku Karol Anders wstąpił do Armii Imperium Rosyjskiego, a następnie służył w armii rosyjskiej podczas I wojny światowej. Po rewolucji październikowej dołączył do I Korpusu Polskiego dowodzonego przez gen. Józefa Dowbora-Muśnickiego. W 1918 roku wziął udział w formowaniu 1 Pułku Ułanów Krechowieckich, z którym walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Odznaczył się szczególną odwagą, m.in. podczas szarży pod Wołodarką, za co został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. W międzywojniu pełnił różne funkcje w Wojsku Polskim, m.in. jako zastępca dowódcy pułku i rejonowy inspektor koni.
Podczas kampanii wrześniowej 1939 roku Karol Anders dowodził 1 Pułkiem Ułanów Krechowieckich, a po bitwie pod Kockiem trafił do niemieckiej niewoli, w której spędził resztę wojny. Po wyzwoleniu w 1945 roku wyjechał do Włoch, gdzie dołączył do 2 Korpusu Polskiego. Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii, gdzie pełnił funkcję zastępcy dowódcy 16 Pomorskiej Brygady Piechoty. Karol Anders zmarł 4 lipca 1971 roku w Penley i został pochowany w Leicester. Jego żona Jadwiga przeżyła go o szesnaście lat.
Brak dokładnej lokalizacji: