Tomasz Wierzejski – cichociemny

Tomasz Jan Wierzejski ps.: “Zgoda 2”, “Wiara 2” – oficer Wojska Polskiego II RP, Armii Andersa, Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie i Armii Krajowej, major saperów służby stałej, cichociemny. Powstaniec Warszawski .

 

Urodził się 30 marca 1911 r. w Rzezycy .Był synem Bronisława i Bronisławy z domu Przewuskiej. Uczył się w gimnazjum w Łukowie, Korpusie Kadetów w Modlinie i Korpusie Kadetów Nr 1 we Lwowie, gdzie zdał maturę. W 1930 roku wstąpił do Szkoły Podchorążych Saperów. Służył w batalonie mostowym w Kazuniu.

 

We wrześniu 1939 roku dowodził 12 Samodzielną Kompanią Pontonową w ramach 8 Dywizji Piechoty. Prawdopodobnie po rozproszeniu dywizji 4 września dostał się do niewoli niemieckiej, z której uciekł. 17 września został aresztowany przez siły radzieckie. Skazano go w Moskwie na 8 lat więzienia i zesłano do łagru.

 

Po podpisaniu układu Sikorski-Majski został zwolniony i w lutym 1942 roku przydzielony do 2 Batalionu Saperów Armii Andersa na stanowisko oficera wyszkolenia, a od listopada tego roku pełnił funkcję referenta w Dowództwie Saperów Armii. W lipcu 1943 roku został przeniesiony na stanowisko I oficera technicznego 5 Brygady Saperów.

 

Zgłosił się do służby w kraju. Po przeszkoleniu w dywersji został zaprzysiężony 14 lutego 1944 roku w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza i przetransportowany do Głównej Bazy Przerzutowej w Brindisi we Włoszech. Zrzutu dokonano w nocy z 21 na 22 maja 1944 roku w ramach operacji “Weller 29” dowodzonej przez mjra naw. Eugeniusza Arciuszkiewicza zrzut na placówkę “Kos” położoną w okolicy wsi Wierzbno. Razem z nim na placówkę „Kos” w Wierzbnie lądowała ekipa Cichociemnych „Weller-2” 

 

 

Do 15 czerwca przechodził aklimatyzację w Warszawie. Dostał przydział do batalionu “Czata 49” z przeznaczeniem do bazy zaopatrzenia w Wilnie. Wyjechał 20 lipca, jednak nie mogąc się przedrzeć przez front, wrócił następnego dnia do Warszawy. 29 lipca przydzielono go ponownie do “Czaty 49” na stanowisko dowódcy plutonu kadrowego. W czasie powstania warszawskiego walczył jako dowódca plutonu w batalionie “Czata 49” w Zgrupowaniu “Radosław”. 19 sierpnia był zasypany i kontuzjowany w wyniku wybuchu goliata na rogu ulic Zakroczymskiej i Konwiktorskiej. 26 sierpnia został znów ranny i umieszczony w szpitalu polowym. 3 września powrócił do jednostki, na stanowisko dowódcy kompanii i saperów w Zgrupowaniu “Radosław”. 8 września został zastępcą dowódcy batalionu “Czata 49”. Walczył później na Czerniakowie.

 

Po kapitulacji powstania przebywał w obozach niemieckich, m.in. w Oflagu VII A Murnau, skąd został uwolniony 29 kwietnia 1945 roku przez wojska amerykańskie. 6 maja 1945 roku zameldował się w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza w Londynie. Wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych pod brytyjskim dowództwem. Osiedlił się w Wielkiej Brytanii.

 

Zginął tragicznie 25 Czerwca 1955 r w wypadku samochodowym. Został pochowany na Londyńskim cmentarzu Brompton .Był autorem wspomnień: 10 minut namysłu, Kto jak nie łączniczka, Z Czatą 49 na Starym Mieście opublikowanych w książce pt. Drogi cichociemnych.Instytut Pamięci Narodowej